ötkün

sif.

1. Ötmüş, həddindən artıq yetişmiş (meyvə, taxıl haqqında). // Həddindən artıq bişmiş, vaxtından artıq od üstündə qalıb keyfiyyətini itirmiş (bişmiş haqqında).

2. Üstün. <Əlioğlu:> Hava açılır, bəlkə sən də getdin. Yenə ağıl ağıldan ötkün olar. S. R..

3. məc. Ötən, keçən, təsirli. Ötkün sözüm, kəskin bəxtim olaydı; Ağ otağım, zərrin rəxtim olaydı. A. Ə..

4. məc. Məlahətli, zərif, ahəngdar, lətif. Qızın ötkün səsində xəfif bir titrəyiş vardı. M. Hüs..

5. məc. Qüvvətli, təsirli.